อพยพ 16:2-4, 6-7, 13-15 – ชุมนุมชนชาติอิสราเอลทั้งปวงก็พากันบ่นต่อโมเสสและอาโรนในถิ่นทุรกันดาร คนอิสราเอลกล่าวแก่ท่านทั้งสองว่า “พวกข้าพเจ้าตายเสียด้วยพระหัตถ์ของพระเจ้าตั้งแต่อยู่ในประเทศอียิปต์ ขณะเมื่อนั่งอยู่ใกล้หม้อเนื้อและรับประทานอาหารอิ่มหนำจะดีกว่า นี่ท่านกลับนำพวกข้าพเจ้าออกมาในถิ่นทุรกันดารอย่างนี้ เพื่อจะให้ชุมนุมชนทั้งหมดหิวตายเท่านั้น” แล้วพระเจ้าได้ตรัสกับโมเสสว่า “ดูเถิด เราจะให้อาหารตกลงมาจากท้องฟ้าดุจฝนสำหรับพวกเจ้า ให้ประชาชนออกไปเก็บทุกวัน พอกินเฉพาะวันหนึ่งๆ เพื่อเราจะได้ลองใจว่าเขาจะปฏิบัติตามโอวาท ของเราหรือไม่… โมเสสกับอาโรนจึงบอกชนชาติอิสราเอลทั้งปวงว่า “ในเวลาเย็นท่านทั้งหลายจะได้รู้ว่า พระเจ้าเป็นผู้ทรงนำพวกท่านออกจากประเทศอียิปต์ ในเวลาเช้าพวกท่านจะได้เห็นพระสิริแห่งพระเจ้า เพราะคำบ่นต่อว่าของพวกท่านต่อพระเจ้าทราบถึงพระองค์แล้ว เราทั้งสองเป็นผู้ใดเล่า พวกท่านจึงมาบ่นต่อว่าเรา”… ครั้นถึงเวลาเย็นฝูงนกคุ่มบินมาเต็มค่าย ในเวลาเช้าก็มีน้ำค้างตกรอบค่ายที่พัก เมื่อน้ำค้างระเหยไปแล้ว ก็เห็นสิ่งหนึ่งเหมือนเกล็ดเล็กๆ เท่าเม็ดน้ำค้างแข็งอยู่ที่พื้นดินในถิ่นทุรกันดารนั้น เมื่อชนชาติอิสราเอลเห็นจึงพูดกันว่า “นี่อะไรหนอ” เพราะเขาไม่ทราบว่าเป็นสิ่งใด โมเสสจึงบอกเขาว่า “นี่แหละเป็นอาหารที่พระเจ้าประทานให้พวกท่านรับประทาน” สิ่งที่ข้าพเจ้าแปลกใจมากที่สุดเกี่ยวกับเรื่องนี้คือความอดทนของพระเจ้า คนอิสราเอลเพิ่งเดินทางได้เดือนครึ่งนับจากวันที่พระเจ้าทรงกู้เขาออกมาจากอียิปต์ สิ่งอัศจรรย์ที่พระองค์ทรงกระทำเพื่อช่วยเขาให้รอดจากอียิปต์น่าจะสดใหม่ในใจของเขา ไม่ว่าจะเป็นเรื่องภัยพิบัติที่พระองค์ทรงให้เกิดกับคนอียิปต์ วิธีการที่พระองค์ทรงปกป้องคนอิสราเอลจากความเลวร้าย การแหวกทะเลแดงให้เป็นทางเดินเพื่อให้เขารอดจากทหารที่ติดตามมา แต่เพียง 45 วันต่อมาเท่านั้นเขาคร่ำครวญเพราะความหิวโหย และด้วยเหตุใดก็ตามเขาลืมสิ่งไม่ดีทั้งปวงเกี่ยวกับอียิปต์อย่างเช่น การเป็นทาสและการถูกฆ่าล้างเผ่าพันธุ์ แต่เขากลับจำได้แต่สิ่งที่ดีๆ อย่างเพิ่งเข้าใจผิด ข้าพเจ้าไม่ได้พูดว่าเขาควรทนหิวไปอย่างเงียบๆ แต่มีความแตกต่างระหว่างการบ่นและการขอดีๆ หลังจากการอัศจรรย์ต่างๆ แล้วเขาควรรู้ว่าพระเจ้าทรงสามารถจัดเตรียมเพื่อเขาได้ ทำไมเขาไม่อธิษฐานล่ะ แต่เขาก็ไม่อธิษฐาน กลับเอาแต่บ่น […]
