Category: ธรรมชีวิตประจำวัน

เอเสเคียล 3:4-7ก, 9ข-11 – [องค์พระผู้เป็นเจ้าตรัสกับเอเสเคียล] “บุตรแห่งมนุษย์เอ๋ย เจ้าจงไปยังพงศ์พันธุ์อิสราเอล และกล่าวถ้อยคำของเราแก่เขา เพราะเรามิได้ใช้เจ้าไปหาชนชาติที่พูดภาษาต่างด้าวและภาษาที่พูดยาก แต่ให้ไปหาพงศ์พันธุ์อิสราเอล มิใช่ให้ไปหาชนชาติทั้งหลายเป็นอันมากที่พูดภาษาต่างด้าวและภาษาที่พูดยาก เป็นคำที่เจ้าจะเข้าใจไม่ได้ ที่จริงถ้าเราใช้เจ้าไปหาคนเช่นนั้น เขาทั้งหลายคงจะฟังเจ้า แต่พงศ์พันธุ์อิสราเอลจะไม่ยอมฟังเจ้า เพราะเขาไม่ยอมฟังเรา … อย่ากลัวเขาเลย อย่าท้อถอยเมื่อเห็นหน้าเขา เพราะเขาเป็นพงศ์พันธุ์ที่มักกบฏ” พระองค์ตรัสกับข้าพเจ้าอีกว่า “บุตรแห่งมนุษย์เอ๋ย จงรับถ้อยคำทั้งสิ้นของเราที่พูดกับเจ้าไว้ในใจของเจ้า และจงฟังไว้ด้วยหูของเจ้า ไปเถอะ เจ้าจงไปหาพวกที่เป็นเชลยคือชนชาติของเจ้านั้น จงพูดกับเขาและกล่าวแก่เขาว่า ‘พระเจ้าตรัสดังนี้’ ถึงเขาจะฟังหรือไม่ฟังก็ช่างเถิด” นี่คือเรื่องราวการพบกันครั้งแรกของเอเสเคียลกับพระเจ้า…

Continue reading

สดุดี 119:35-37 – ขอโปรดให้ข้าพระองค์ไปในมรรคาพระบัญญัติของพระองค์ เพราะข้าพระองค์ยินดีในมรรคานั้น ขอทรงโน้มใจข้าพระองค์ในบรรดาพระโอวาทของพระองค์ และมิใช่ในทางโลกกำไร ขอทรงหันนัยน์ตาของข้าพระองค์ไปจากการมองดูสิ่งอนิจจัง และขอทรงสงวนชีวิตของข้าพระองค์ในพระมรรคาของพระองค์ สิ่งไร้ค่าแบบไหนที่ดึงดูดความสนใจของคุณ โลกที่เราอาศัยอยู่และความต้องการในชีวิตประจำวันมักดึงดูดความสนใจของเราอยู่เสมอ สิ่งเหล่านี้หลายอย่างมีความสำคัญอย่างยิ่ง เช่น ครอบครัว การงาน และการที่เราทุ่มเทให้กับกิจกรรมของคริสตจักร สิ่งเหล่านี้เป็นของประทานจากพระเจ้าและกระทำเพื่อประโยชน์ของพระองค์ แต่สิ่งไร้ค่าก็อาจเรียกร้องความสนใจได้ไม่ต่างกัน ความสนใจของเราถูกดึงดูดไปที่ข้อความและวิดีโอบนโซเชียลมีเดีย เราอาจวอกแวกไปกับข่าวสารต่างๆ ทั้งทางออนไลน์ โทรทัศน์ และสื่อสิ่งพิมพ์ เราแสวงหาคนที่เห็นด้วยกับมุมมองของเราและชอบทะเลาะกับคนที่ไม่เห็นด้วย เราอาจเข้าไปพัวพันกับสิ่งและพฤติกรรมไร้ค่าที่พระเจ้าของเราทรงห้าม เรารู้ว่าสิ่งที่เราเห็นมากมายนั้นไร้ค่า แต่ในความบาปที่ตกต่ำของเรา เรากลับถูกดึงดูดเข้าหาสิ่งเหล่านี้ เราไม่สามารถละสายตาไปได้ ผู้เขียนสดุดีรู้ว่าท่านต้องการความช่วยเหลือเช่นเดียวกับเรา…

Continue reading

“แกะจากคอกที่หลงหายผู้เลี้ยงที่แท้จริงไม่เคยทอดทิ้ง วิญญาณที่เหนื่อยอ่อนที่เดินหลงทาง พระคริสต์พระผู้เลี้ยงทรงอุ้มไว้ในอ้อมแขนของพระองค์เพื่อเขาจะมีชีวิต พระเยซูทรงรับคนบาป “ข้า ผู้เป็นคนบาป มาหาพระองค์ด้วยการสารภาพที่สำนึกผิด พระผู้ช่วยให้รอด โปรดสำแดงพระเมตตาต่อตัวข้า โปรดให้อภัยกับความบาปทั้งสิ้นของข้า ขอให้วิญญาณจิตของข้าบรรเทาด้วยถ้อยคำเหล่านี้ พระเยซูทรงรักคนบาป” การกลับใจจากความบาปของเราไม่ใช่สิ่งที่ทำได้ง่ายและไม่ใช่เรื่องสนุกมากเช่นกัน เราสามารถเป็นคนดื้อรั้นเกี่ยวกับเรื่องนี้ เราลังเลที่จะยอมรับว่าเราทำสิ่งที่ผิด เราอาจเสี่ยงมองดูกระจกเงาที่สุกใสแห่งพระบัญญัติของพระเจ้า แต่จากนั้นเราก็หันหน้าหนีไปอย่างรวดเร็วเพื่อปลอบใจตัวเราเองด้วยการคิดว่ามีคนอีกมากมายที่บาปหนายิ่งกว่าเราหลายเท่า เราหาข้อแก้ตัวให้กับความคิด คำพูด แลการกระทำที่เป็นบาปของเรา เราอาจกลัวที่จะยอมรับความผิดเพราะเรากลัวการตอบสนองขององค์พระผู้เป็นเจ้า จะเกิดอะไรขึ้นถ้าข้าพเจ้าหลงเจิ่นไปไกลจนเกินแก้ พระองค์จะลงโทษข้าพเจ้าหรือเปล่า พระองค์ต้องการให้ข้าพเจ้ากลับมาหาพระองค์หรือไม่ ในคำตรัสของพระเจ้าทรงให้ความมั่นใจกับเราว่าพระองค์ทรงต้องการให้เรากลับมาหาพระองค์ พระองค์ทรงรอที่จะยกโทษให้กับเราด้วยพระทัยที่จดจ่อว่า “พระเจ้าตรัสว่า ‘ถึงกระนั้นก็ดี เจ้าทั้งหลายจงกลับมาหาเราเสียเดี๋ยวนี้ ด้วยความเต็มใจด้วยการอดอาหาร…

Continue reading

เอเฟซัส 2:13-14, 19-21 – แต่บัดนี้ในพระเยซูคริสต์ ท่านทั้งหลายซึ่งเมื่อก่อนอยู่ไกล ได้เข้ามาใกล้โดยพระโลหิตของพระคริสต์ เพราะว่าพระองค์ทรงเป็นสันติสุขของเรา เป็นผู้ทรงกระทำให้ทั้งสองฝ่ายเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน และทรงรื้อกำแพงที่กั้นระหว่างสองฝ่ายลง … เหตุฉะนั้นท่านจึงไม่ใช่คนต่างด้าวต่างแดนอีกต่อไป แต่ว่าเป็นพลเมืองเดียวกันกับธรรมิกชน และเป็นครอบครัวของพระเจ้า ท่านได้ถูกประดิษฐานขึ้นบนรากแห่งพวกอัครทูตและพวกผู้เผยพระวจนะ พระเยซูคริสต์ทรงเป็นศิลามุมเอก ในพระองค์นั้นทุกส่วนของโครงร่างต่อกันสนิท และเจริญขึ้นเป็นวิหารอันบริสุทธิ์ในองค์พระผู้เป็นเจ้า คุณเคยรู้สึกราวกับอยู่ภายนอกแล้วมองเข้ามาบ้างไหม อาจเกิดขึ้นในวันแรกที่เข้าเรียนมหาวิทยาลัย หรือที่ทำงานใหม่ อาจเกิดขึ้นในวันแรกที่โรงเรียน หรือตอนที่คุณย้ายเข้าไปอยู่ในละแวกบ้านใหม่ หรือบางทีคุณอาจเคยรู้สึกแบบนั้นกับครอบครัวหรือเพื่อนๆ ก็ได้ การอยู่ภายนอกมองเข้ามานั้นยากยิ่ง และยากยิ่งกว่าที่จะทลายกำแพงแห่งความเป็นปรปักษ์ ความเข้าใจผิด และความขัดแย้งเหล่านั้นลง กำแพงที่ไม่เพียงแต่กั้นเราจากกันเท่านั้น…

Continue reading

ยอห์น 12:20-24, 27-33 – ในหมู่คนทั้งหลายที่ขึ้นไปนมัสการในงานเทศกาลนั้นมีพวกกรีกบ้าง พวกกรีกนั้นจึงไปหาฟีลิปซึ่งมาจากหมู่บ้านเบธไซดาในแคว้นกาลิลีแล้วพูดกับเขาว่า “ท่านเจ้าข้า พวกข้าพเจ้าจะใคร่เห็นพระเยซู” ฟีลิปจึงไปบอกอันดรูว์ แล้วอันดรูว์กับฟีลิปจึงไปทูลพระเยซู และพระเยซูตรัสตอบเขาว่า “ถึงเวลาแล้วที่บุตรมนุษย์จะประสบเกียรติกิจ เราบอกความจริงแก่ท่านว่า ถ้าเมล็ดข้าวไม่ได้ตกลงไปในดินและเปื่อยเน่าไปก็จะคงอยู่เป็นเมล็ดเดียว แต่ถ้าเปื่อยเน่าไปแล้วก็จะงอกขึ้นเกิดผลมาก … “บัดนี้จิตใจของเราเป็นทุกข์และเราจะพูดอย่างไร จะว่า ‘ข้าแต่พระบิดา ขอทรงโปรดช่วยข้าพระองค์ให้พ้นจากการย์แห่งกาลนี้’ อย่างนั้นหรือ หามิได้ เพราะด้วยความประสงค์นี้เองเราจึงมาถึงการย์แห่งกาลนี้ ข้าแต่พระบิดาขอให้พระนามของพระองค์จงได้รับเกียรติ” แล้วก็มีพระสุรเสียงดังมาจากฟ้าว่า “เราได้ให้รับเกียรติแล้ว และเราจะให้รับเกียรติอีก” คนทั้งหลายที่ยืนอยู่ที่นั่นได้ยินเสียงนั้นและพูดว่าฟ้าร้อง คนอื่นๆ ก็พูดว่า…

Continue reading