Category: ธรรมชีวิตประจำวัน

สดุดี 122:1-4 – ข้าพเจ้ายินดี เมื่อเขากล่าวแก่ข้าพเจ้าว่า “ให้เราไปยังพระนิเวศพระเจ้าเถิด” เยรูซาเล็มเอ๋ย เท้าของพวกข้าพเจ้ากำลังยืนอยู่ภายในประตูกำแพงของเธอ เยรูซาเล็มเอ๋ย เขาสร้างไว้เป็นนคร ซึ่งประสานแน่นไว้ด้วยกัน เป็นที่ที่บรรดาเผ่าต่างๆ ขึ้นไป คือบรรดาเผ่าของพระเจ้าดังที่ได้กำหนดไว้แก่อิสราเอลให้ถวายโมทนาแก่พระนามของพระเจ้า สดุดีบทนี้เป็นบทเพลงแห่งการเสด็จขึ้นสู่เบื้องบน จากบทเพลงสดุดีที่ชาวอิสราเอลขับร้องขณะเดินทางไปยังกรุงเยรูซาเล็ม พวกเขาสรรเสริญพระเจ้าขณะเสด็จขึ้นสู่เบื้องบนผ่านเนินเขายูเดียสู่กรุงเยรูซาเล็ม เมืองของพระเจ้า และที่ตั้งของพระวิหารของพระองค์ ผู้ชายชาวอิสราเอลทุกคนต้องเดินทางไปแสวงบุญยังกรุงเยรูซาเล็มปีละสามครั้ง ครอบครัวก็เดินทางมาด้วย เช่นเดียวกับที่พระเยซูและบิดามารดาของพระองค์ทำ (ดู ลูกา 2:41-42) ผู้เดินทางไปเฉลิมฉลองเทศกาลสามเทศกาลในกรุงเยรูซาเล็ม ได้แก่ เทศกาลขนมปังไร้เชื้อ (ปัสกา) เทศกาลฉลองการเก็บเกี่ยวพืชผล…

Continue reading

“อาณาจักรเป็นของพระองค์ รางวัลเป็นของพระองค์ การอัศจรรย์เป็นของพระองค์ งานเลี้ยงของพระองค์เต็มไปด้วยความน่าทึ่ง จากนั้นคือคำสรรเสริญ จากนั้นคือความยุติธรรมแห่งพระมรรคาของพระองค์ สง่าราศีเป็นของพระองค์ เรื่องราวเป็นของพระองค์ จากนั้นเป็นการต้อนรับผู้เล็กน้อย จากนั้นเป็นความมหัศจรรย์ที่เพิ่มขึ้นทั้งหมดที่งานเลี้ยงของพระองค์ ที่งานเลี้ยงของพระองค์ “พระสิริเป็นของพระองค์ ในยามค่ำคืน ไม่มีความตายอีกต่อไป มีแต่ความสว่าง แม่น้ำเป็นของพระองค์ ต้นไม้เป็นของพระองค์ จากนั้นคือพระเมษโปดกนิรันดร์ จากนั้นคือความปีติยินดีของการเฉลิมฉลอง ความงดงามเป็นของพระองค์ ความสุกใสเป็นของพระองค์ เป็นของพระองค์ผู้เดียว เป็นของพระองค์ผู้เดียว” ธรรมชาติของเราทำให้เรากลายเป็นคนที่ยึดเอาตัวเองเป็นศูนย์กลางอย่างมาก เมื่อเรามองไปที่ความต้องการและผลประโยชน์ของเราก่อนเป็นอันดับแรก เราฝึกฝนเรื่องนี้มามากและเราเก่งในเรื่องนี้อย่างมาก ชีวิตของเราแสดงให้เห็นถึงความจริงที่ว่าเรา “ได้เอาความจริงเรื่องพระเจ้ามาแลกกับความเท็จ และได้นมัสการและปรนนิบัติสิ่งที่พระองค์ได้ทรงสร้างไว้ แทนพระองค์ผู้ทรงสร้าง”…

Continue reading

กิจการ 4:18-20 – เขาจึงเรียกเปโตรและยอห์นมาแล้วห้ามปรามเด็ดขาดไม่ให้พูด หรือสอนออกพระนามของพระเยซูอีกเลย ฝ่ายเปโตรกับยอห์นตอบเขาว่า “จำเพาะพระพักตร์พระเจ้าข้าพเจ้าควรจะเชื่อฟังท่าน หรือควรจะเชื่อฟังพระเจ้า ขอท่านทั้งหลายพิจารณาดู ซึ่งข้าพเจ้าจะไม่พูดตามที่เห็นและได้ยินนั้นก็ไม่ได้” นักแสดงตลกคือ คนที่พยายามทำให้คุณหัวเราะด้วยการพูดเรื่องตลกๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าพเจ้าเจอคนมากมายที่คิดว่าตัวเองเป็นนักแสดงตลกเมื่อพูดถึงเรื่องความเชื่อของเขา ประโยคหนึ่งที่นักแสดงตลกตามจินตนาการเหล่านี้ชอบมักเป็นไปทำนองนี้ว่า “ข้าพเจ้าไม่ต้องไปคริสตจักรวันอาทิตย์หรอก ข้าพเจ้ารู้ว่าข้าพเจ้าเชื่ออะไร และแค่นั้นก็พอแล้ว เพราะสุดท้ายแล้วความเชื่อเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างข้าพเจ้ากับพระเจ้า ใช่ไหมล่ะ” ข้าพเจ้ารู้ว่าพวกเขาคิดว่าพวกเขากำลังตลก เพราะเกือบทุกครั้งที่พูดคำเหล่านั้นเขากระพริบตาและยิ้ม ตอนแรกเวลามีคนพูดแบบนี้กับข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็จะตอบกลับไปว่า “คุณเอาความคิดนั้นมาจากไหน มันช่างไร้สาระที่สุดที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินมาเลย” คำตอบของข้าพเจ้าไม่ได้รับการตอบรับหรือชื่นชมเลย บ่อยครั้งที่ทำให้การสนทนาจบลง ดังนั้น ตอนนี้เมื่อผู้คนพูดว่าความเชื่อของพวกเขาเป็นเรื่องส่วนตัว…

Continue reading

ฟีลิปปี 2:5-11 – ท่านจงมีน้ำใจต่อกันเหมือนอย่างที่มีในพระเยซูคริสต์ ผู้ทรงสภาพของพระเจ้า แต่มิได้ทรงถือว่าการเท่าเทียมกับพระเจ้านั้นเป็นสิ่งที่จะต้องยึดถือ แต่ได้กลับทรงสละ และทรงรับสภาพทาส ทรงถือกำเนิดเป็นมนุษย์ และเมื่อทรงปรากฏพระองค์ในสภาพมนุษย์แล้ว พระองค์ก็ทรงถ่อมพระองค์ลงยอมเชื่อฟังจนถึงความมรณา กระทั่งความมรณาที่กางเขน เหตุฉะนั้น พระเจ้าจึงได้ทรงยกพระองค์ขึ้นอย่างสูง และได้ประทานพระนามเหนือนามทั้งปวงให้แก่พระองค์ เพื่อเพราะพระนามนั้นทุกเข่าในสวรรค์ ที่แผ่นดินโลก ใต้พื้นแผ่นดินโลกจะคุกลงกราบพระเยซู และเพื่อทุกลิ้นจะยอมรับว่าพระเยซูคริสต์ทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า อันเป็นการถวายพระเกียรติแด่พระบิดาเจ้า หากคุณเคยได้ยินเรื่องราวการเปลี่ยนใจเลื่อมใสของนักบุญออกัสติน คุณคงจะคุ้นเคยกับข้อเท็จจริงที่ว่า ขณะที่ท่านนั่งอยู่ในสวนที่มีหนังสือวางอยู่ใกล้ๆ มีคนเล่าว่าท่านได้ยินเสียงคล้ายเสียงเด็ก อาจจะมาจากสวนใกล้ๆ ว่า “หยิบมาอ่าน” แม้จะไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูด ท่านออกัสตินก็หยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา ซึ่งบังเอิญเป็นพระคัมภีร์ไบเบิล…

Continue reading

ลูกา 23:27-29, 31-34, 35ข-43 – มีคนเป็นอันมากตามพระองค์ไป ทั้งพวกผู้หญิงที่พิลาปและคร่ำครวญเพราะพระองค์ พระเยซูจึงหันพระพักตร์มาทางเขาตรัสว่า “ธิดาเยรูซาเล็มเอ๋ย อย่าร้องไห้สงสารเราเลย แต่จงร้องไห้สงสารตนเองและสงสารลูกทั้งหลายของตนเถิด ด้วยว่า ดูเถิด จะมีเวลาหนึ่งที่เขาทั้งหลายจะว่า ‘ผู้หญิงเหล่านั้นที่เป็นหมันและครรภ์ที่มิได้ปฏิสนธิ และหัวนมที่มิได้ให้ดูดเลย ก็เป็นสุข’ … เพราะว่าถ้าเขาทำอย่างนี้เมื่อไม้สด อะไรจะเกิดขึ้นเมื่อไม้แห้งแล้วเล่า” มีอีกสองคนที่เป็นผู้ร้ายซึ่งเขาได้พามาจะฆ่าเสียพร้อมกับพระองค์ เมื่อมาถึงตำบลหนึ่งที่เรียกว่ากระโหลกศีรษะ เขาจึงตรึงพระองค์ไว้ที่กางเขนที่นั่นพร้อมกับผู้ร้ายสองคนนั้น ข้างขวาคนหนึ่งข้างซ้ายคนหนึ่ง ฝ่ายพระเยซูจึงทรงอธิษฐานว่า “โอพระบิดาเจ้าข้า ขอโปรดอภัยโทษเขาเพราะว่าเขาไม่รู้ว่าเขาทำอะไร” เขาก็เอาฉลองพระองค์จับฉลากแบ่งปันกัน … พวกขุนนางก็เยาะเย้ยพระองค์ด้วยว่า…

Continue reading