“ดินสอกับยางลบ”
มีดินสอที่ใช้เขียนยังไงก็ไม่มีวันหมดอยู่แท่งหนึ่ง และมียางลบที่ใช้ลบอย่างไรก็ไม่มีวันหมดอยู่ก้อนหนึ่ง ดินสอแท่งนั้นเป็นเพื่อนกับยางลบก้อนนั้น ทั้งคู่อยู่ด้วยกันไปไหนมาไหนด้วยกันและทำอะไรเหมือนกัน หน้าที่ของดินสอก็คือการเขียน มันจึงต้องเขียนในทุกที่ทุกเวลาที่คนจะใช้ให้ดินสอเขียน ส่วนหนึ่งของยางลบก็คือลบทุกอย่างที่ดินสอเขียนทุกที่ทุกเวลาเหมือนกัน ทั้งดินสอและยางลบจึงต้องไปไหนด้วยกันเสมอแยกกันไม่ได้ เวลาผ่านไปหลายสิบปีทุกอย่างก็ยังดำเนินไปตามปกติเรื่อยมา จนกระทั่งดินสอได้เอ่ยกับยางลบว่า “เรากับนายคงอยู่ด้วยกันไม่ได้แล้ว!” ยางลบจึงถามว่า “ทำไมล่ะ” ดินสอตอบว่า “เราทำตามหน้าที่ของเรา เราไม่ผิด” เมื่อไม่สามารถพูดให้เข้าใจกันได้ทั้งคู่ก็ตกลงแยกทางกัน ดินสอพอแยกกับยางลบมันก็ดีใจที่สามารถเขียนอะไรก็ได้ตามใจที่มันจะเขียน แต่พอเวลาผ่านไปมันก็เริ่มเขียนผิด ข้อความที่มันเคยเขียนได้ดีๆ ประทับใจก็สกปรกมีแต่รอยขีดทิ้งเต็มไปหมด ทำให้เริ่มคิดถึงยางลบทันที ฝ่ายยางลบเมื่อแยกทางกับดินสอ มันก็ดีใจที่ตัวมันไม่ต้องเปื้อนอีกต่อไปแล้วก็ไม่ต้องลบอะไรเลย ทำให้มันใช้ชีวิตอย่างไร้ค่า เพราะไม่มีอะไรทำให้มันลบเลย…
