“เหนื่อยกาย…เหนื่อยใจ”
เคยเป็นอย่างนี้กันบ้างไหมครับ อยู่ๆ ก็เกิดมีความรู้สึกเหนื่อยกับสิ่งที่เรากำลังทำอยู่ มันไม่ใช่ความเหนื่อยจากการทำงาน แต่เหนื่อยทางใจมากกว่าทางกาย เหนื่อยทางกายก็ยังหยุดพักให้หายเหนื่อยได้ แต่เวลาที่เราเกิดความเหนื่อยใจนั้นอาจจะเนื่องมาจากหลายๆ สาเหตุด้วยกัน บางทีอาจจะเป็นเพราะความจำเจต่อปัญหาเดิมๆ ที่เราเจอะเจอมันอยู่เสมอ แรกๆ ก็ไม่เท่าไหร่ พอทนได้ครั้นนานๆ ไป บ่อยเข้ามันก็ทำให้เสียความรู้สึกเกิดความกังวลไม่แน่ใจ จนกระทั่งสุดท้ายหมดกำลังใจอย่างนี้เป็นต้น บางคนเหนื่อยใจเพราะความรับผิดชอบสูง ตั้งเป้าหมายอะไรไว้สูง และมีความหวังสูง แต่สิ่งที่เห็นมันไม่เป็นไปตามคิดหรือหวังไว้ จึงนำไปสู่การถดถอยเหนื่อยล้าใจที่จะทำต่อไป ส่วนบางคนนั้นเหนื่อยใจเพราะตนเองมีตำแหน่งหน้าที่รับผิดชอบต่อการทำงานของลูกน้อง และเพื่อนร่วมงาน ซึ่งบางคนก็ไม่เอาไหนเฉื่อยช้าไม่ทันใจ แม้จะลุ้นแทบจะทุกๆ ด้านก็ไม่มีอะไรดีขึ้น ยังคงอยู่ในสภาพเดิมๆ ไม่มีการพัฒนา ใครก็ตามที่มีหน้าที่รับผิดชอบดังกล่าวนี้ ก็ต้องเหนื่อยใจเป็นธรรมดา…
