“โลกนี้โลกหน้า”
ปราชญ์ผู้มีชื่อเสียงท่านหนึ่งกล่าวไว้อย่างน่าฟังว่า “การที่จะมีชีวิตก็ยากยิ่ง แต่ก็ยังอยากอยู่ ส่วนการตายนั้นง่ายและไม่ต้องดิ้นรนสู้ชีวิตอันลำเค็ญแสนเข็ญ แต่ก็ไม่มีใครอยากตาย” เป็นเรื่องที่น่าติดตามนะครับ หลายคนก็เคยตั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า ทำไมมนุษย์จึงพากันดิ้นรนเพื่อจะมีชีวิตอยู่ต่อไป แม้การดำรงชีพหรือการทำหากินมันยากแสนเข็ญ มีแต่ความลำบากชีวิตเองก็เต็มไปด้วยขวากหนาม และความโหดร้ายจากธรรมชาติ หลายคนก็มีคำตอบที่ต่างกันทั้งแง่ลบและแง่บวก ผู้ที่เป็นปราชญ์ก็ให้ข้อคิดว่า เพราะมนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้เอง ด้วยเหตุนี้มนุษย์จึงมีความผูกพันกับโลกนี้ แม้จะมีอุปสรรคสารพัดมากมายเพียงใดก็จำเป็นที่จะต้องดิ้นรนต่อสู้เพื่อจะดำรงชีวิตอยู่ในโลกนี้ต่อไป เพราะเหตุผลของความผูกพันโดยแท้ ดังนั้น การตายเป็นเหมือนกับความสิ้นสุดของความผูกพัน ซึ่งเป็นการแสดงออกและเป็นสัญญาณของความพ่ายแพ้ ทุกคนถือว่าชีวิตคือการต่อสู้เพื่อความอยู่รอด ดังนั้น ถ้าใครที่พ่ายแพ้ถือว่าเป็นตัวอย่างของความอัปยศที่ไม่สมควรจะมีในผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมนุษย์ ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์จึงอยู่ที่ตรงนี้เอง ธรรมชาติดังกล่าวนี้เอง เป็นสาเหตุที่ทำให้มนุษย์สะดุด หยุดแสวงหาความจริงของวิถีชีวิตของตนเอง…
