Category: บทความหนุนใจ

ถ้าใครที่เคยคิดว่าตัวเองมีปมด้อยไม่เก่งเท่ากับคนอื่น ทั้งยังต่ำต้อยด้วยความสามารถแล้วต้องหยุดคิดดังกล่าวนี้เสีย อย่าเอาตัวเราไปเปรียบกับคนอื่นแล้วคิดว่าสู้เขาไม่ได้ ความจริงแล้วเราทุกคนต่างก็มีคุณค่าของแต่ละคนอยู่เหมือนกัน เพียงแต่บางคนอาจจะยังค้นไม่เจอก็เลยไม่ได้นำออกมาใช้เหมือนคนอื่นเขา             สิ่งแรกเราต้องเข้าใจชีวิตของเราว่าอะไรคือจุดอ่อน และอะไรคือจุดแข็งของเรา ถ้ามีจุดอ่อนก็อย่าเพิ่งไปลงความเห็นว่าจุดอ่อนนั้นเป็นเหมือนเศษขยะที่ใช้ไม่ได้แล้ว ถ้าเรามีศิลปะในการดำเนินชีวิตเราจะเข้าใจและพอมีวิธีปรับปรุงแก้ไขจุดอ่อนที่มีอยู่ให้ดีขึ้น และจุดอ่อนที่มีอยู่ก็อาจจะกลายเป็นจุดแข็งที่จะนำมาใช้เพื่อสร้างคุณภาพชีวิตเราได้             ต้องเข้าใจว่า “ชีวิต” หมายถึงสิ่งที่ยังไม่ตายยังสามารถปรับปรุงแก้ไขเปลี่ยนแปลงให้ดีขึ้นจนกลายเป็นคุณค่าต่อชีวิตได้อีก แต่ถ้าตายแล้วนั่นแหละถึงจะนำมาปรับปรุงเปลี่ยนแปลงไม่ได้ต้องทิ้งอย่างเดียว ฉะนั้นอะไรๆ ที่มีอยู่ในตัวเรานั้นล้วนแต่นำมาใช้ให้เป็นคุณค่าต่อชีวิตได้ทั้งนั้น ให้ดูเศษเหล็กเศษโลหะที่ถูกทิ้งแล้ว เมื่อนำมาหลอมเข้าด้วยกันจะกลายเป็นแผ่นเหล็กแผ่นใหญ่ที่ใช้ประโยชน์ได้มากมาย จุดอ่อนต่างๆ ของเราก็เช่นกันเอามาหลอมเข้าด้วยกัน ก็จะกลายเป็นจุดแข็งที่มีคุณค่าได้เช่นกัน ดูอย่างไม้ปาเก้ที่เขาเอาเศษไม้มาแก้ไขดัดแปลงเป็นไม้ปูพื้นที่สวยและมีความแข็งแรงทนทานราคาแพงอีกต่างหาก แล้วเราผู้เป็นมนุษย์ที่มีศักดิ์ศรีจะมายอมแพ้ให้กับเศษเหล็กเศษไม้ได้หรือ             ดังนั้น อย่าไปคิดหรือเข้าใจผิดว่าเรามีปมด้อยมีจุดอ่อนและสู้คนอื่นไม่ได้ คิดว่าเราเป็นสิ่งเนรมิตของพระเจ้าที่มีคุณค่ามากมาย เพียงแต่เราไม่ค้นหาและนำสิ่งที่มีคุณค่าในตัวเราออกมาใช้ให้เต็มที่เท่านั้น…

Continue reading

การที่เราจะอยู่ร่วมกันกับ “คน” นั้นไม่ง่าย เพราะคนแต่ละคนต่างก็มีใจที่ไม่เหมือนกัน แม้แต่พระวจนะธรรมคัมภีร์ก็ได้ให้คำนิยาม “ใจ” ของคนไว้สั้นๆ ว่า “ใจมนุษย์โกงเกินบรรดาทุกสิ่ง…ชั่วร้ายกาจนัก!” ฟังดูแล้วก็น่ากลัวใจมนุษย์โกงเกินทุกสิ่ง…” เราจะดูมนุษย์หรือจะรู้จักมนุษย์ก็ต้องดูกันที่ใจ ถ้าเอาตามที่พระธรรมข้อนี้ก็แสดงว่ามนุษย์จะดีหรือชั่วก็อยู่ที่ “ใจ” นี่เอง แล้วใจมนุษย์นี้เท่าที่ได้เห็นก็น่ากลัวไม่น้อย เพราะใจมนุษย์ที่เราประสบพบเห็นกันเป็นประจำก็มีใจดี ใจร้าย ใจจืด ใจดำ ใจอิจฉา ใจริษยา ใจโกรธ ใจอาฆาต ใจโหดเหี้ยม ใจร้อน ใจง่าย ใจอ่อน ใจบาป ใจสกปรก ใจกว้าง…

Continue reading

“ความสุขเป็นของบุคคล ผู้ไม่ดำเนินตามคำแนะนำของคนอธรรม หรือยืนอยู่ในทางของคนบาป หรือนั่งอยู่ในที่นั่งของคนที่ชอบเยาะเย้ย แต่ความปีติยินดีของผู้นั้นอยู่ในพระธรรมของพระเจ้า  เขาภาวนาพระธรรมของพระองค์ทั้งกลางวันและกลางคืน เขาเป็นเช่นต้นไม้ที่ปลูกไว้ริมธารน้ำ ซึ่งเกิดผลตามฤดูกาล และใบก็ไม่เหี่ยวแห้ง การทุกอย่างซึ่งเขากระทำก็จำเริญขึ้น คนอธรรมไม่เป็นเช่นนั้น แต่เป็นเหมือนแกลบซึ่งลมพัดกระจายไป เหตุฉะนั้นคนอธรรมจะไม่ยั่งยืนอยู่ได้ เมื่อถึงคราวพระเจ้าทรงพิพากษา หรือคนบาปไม่ยืนยงในที่ชุมนุมของคนชอบธรรม เพราะพระเจ้าทรงทราบทางของคนชอบธรรม แต่ทางของคนอธรรมจะพินาศไป” (สดุดี 1:1-6)             คิดๆ ดูก็แปลก คนเหมือนกันแต่ชีวิตไม่เหมือนกัน คนหนึ่งเป็นคนดีที่เรียกว่า “คนชอบธรรม” แต่อีกคนหนึ่งไม่ดีเรียกกันว่า “คนอธรรม” ตลอดชีวิตของคนสองจำพวกนี้ต่างกันราวฟ้ากับดิน เดินคนละทางเป็นเส้นขนานสวนทางกัน สุดท้ายก็จบลงตรงปลายทางที่ต่างกัน…

Continue reading

ถ้าจะต้องเลือกใครสักคนมาเป็นเพื่อน คุณจะเลือกใครดีระหว่างคนดีกับคนเก่ง คำตอบก็อาจจะเป็นต้องเลือกคนดี แล้วถ้าจะถามอีกว่าคุณจะเลือกใครมาช่วยงาน ระหว่างคนดีกับคนเก่ง คำตอบก็อาจจะเปลี่ยนไปว่า ต้องการทั้งคนดีและคนเก่ง แต่ถ้าเลือกทั้งคนดีและคนเก่งไม่ได้ เลือกได้เพียงคนเดียว คุณก็คงจะเลือกคนดีไว้ก่อน เพราะคนดีสอนให้เก่งงานนั้นง่ายกว่าสอนคนเก่งให้เป็นคนดี เพราะคนเก่งมักจะทะนงตัวไม่ยอมฟังใครง่ายๆ             คนดีเป็นที่ต้องการของทุกวงการ แม้แต่คนที่ไม่ดียังต้องการคนดี ถ้าจะถามว่าจะเลือกใครดี คนดีคือคนที่ไม่เคยทำความผิดหรือไม่ ถ้าเป็นอย่างนี้ก็บอกได้เลยว่าโลกนี้คงไม่มีคนดีสักคนเดียว เพราะเป็นไปไม่ได้ที่คนเราจะไม่ทำความผิดเลยทั้งกายวาจาและใจ ดังนั้น คนดีที่ว่าก็คงจะเป็นคนที่เคยทำผิดแล้วรู้สึกสำนึกผิด เสียใจในความผิดแล้วแก้ไขในสิ่งที่ผิด ตั้งใจเริ่มต้นใหม่อย่างจริงจัง คนดีจึงเป็นคนที่เห็นคุณค่าและความสำคัญของคุณธรรม จริยธรรม และมุ่งมั่นปฏิบัติตามอย่างไม่มีวันอ่อนระอา นี่คือคนดีที่เราทุกคนต้องการ แต่ในโลกแห่งความเป็นจริงไม่ได้เป็นอย่างที่เราคิด เพราะโลกแห่งความเป็นจริงยึดผลประโยชน์แห่งตนมากกว่า “ความดี”…

Continue reading

อุปสรรคอันหนึ่งที่ทำให้เราก้าวไปไม่ถึงเป้าหมายที่ได้ตั้งเอาไว้ก็คือ “สารพัดข้ออ้าง” ที่เราสร้างมันขึ้นมา สุดท้ายสารพัดข้ออ้างทั้งหลายก็กลายเป็นอุปสรรคทำให้เรามุ่งหน้าไปไม่ถึงเป้าหมายที่เราได้ตั้งใจเอาไว้             ความมุ่งมั่นตั้งใจที่เราจะต้องทำให้ได้ และต้องไปให้ถึงนั้นคือ การท้าทายที่ทุกคนจะต้องมี เพราะไม่ว่าเราจะทำสิ่งใดที่ตั้งเป้าเอาไว้นั้นจำเป็นจะต้องมีแรงจูงใจและแรงบันดาลใจ เพื่อจะช่วยทำให้เราเริ่มต้นทำและมุ่งมั่นบากบั่นจนกว่าจะไปให้ถึงจุดหมายสุดท้ายแห่งความสำเร็จ แรงจูงใจง่ายๆ ที่เราทำได้ก็คือ บอกกับตัวเองในทุกครั้งที่เราจะเริ่มลงมือทำงานทั้งที่เป็นงานใหญ่หรืองานเล็กๆ ก็ตาม บอกกับตัวเองว่า “เราจะต้องทำให้ได้ และต้องไปให้ถึง” ทำใจให้เข้มแข็งเพราะหลายครั้งเมื่อเราจะเริ่มลงมือทำสิ่งใดก็ตาม “ใจ” ของเรานี่แหละที่มักจะสร้างข้ออ้างอันเป็นสารพัดเหตุผล เพื่อทำให้เราชะงักจนเกิดความไม่มั่นใจที่จะลงมือทำ พอเราคิดและตั้งใจจะทำใจของเราก็จะยกข้ออ้างมาเป็นปัญหาให้เราเกิดอาการชะงักทันที เป็นต้นว่า “แน่ใจหรือว่าเราจะทำได้” “เรามีความสามารถไหม” “ตอนนี้เราอาจยังไม่พร้อม” ฯลฯ นี่คือตัวอย่างของสารพัดปัญหาที่ “ใจ” เราจะคิด…

Continue reading