ลูกา 2:21 – ครั้นครบแปดวัน เป็นวันให้พระกุมารนั้นเข้าสุหนัต เขาจึงให้นามว่าเยซูตามซึ่งทูตสวรรค์ได้กล่าวไว้ก่อนเมื่อยังมิได้ปฏิสนธิ์ในครรภ์
เมื่อพระเยซูมีพระชนมายุได้แปดวัน ก็ถึงเวลาที่พระองค์จะต้องได้รับการตั้งชื่อและเข้าสุหนัต เด็กชายชาวยิวทุกคนได้รับการเข้าสุหนัตตามที่พระเจ้าทรงบัญชาอับราฮัม เพื่อแสดงให้เห็นว่าพระองค์ทรงเป็นผู้ที่มาจากพระเจ้าและดำเนินชีวิตภายใต้พระบัญญัติของพระเจ้า
การเข้าสุหนัตเป็นพิธีกรรมที่เกิดขึ้นที่บ้าน แม้ว่าเราจะไม่ทราบว่าพระเยซูและพ่อแม่ของพระองค์อยู่ที่ไหนในขณะนั้น หวังว่าโยเซฟจะหาที่พักอาศัยที่สะดวกสบายกว่านี้ให้พวกเขาได้ อาจจะเป็นบ้าน หรืออาจจะเป็นห้องรับรองแขกที่มีญาติอยู่ด้วยก็ได้! แน่นอนว่า เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อให้ทั้งแม่และลูกมีสุขภาพแข็งแรงและมีความสุข
แต่โยเซฟและมารีย์ก็ไม่อาจป้องกันพระเยซูจากความเจ็บปวดที่พระองค์ทรงได้รับจากการเข้าสุหนัตได้ นี่คือพระบัญชาของพระเจ้า และจำเป็นต้องกระทำ แม้กระทั่งต่อพระเจ้าผู้ทรงเป็นมนุษย์ พระเยซูคือ พระผู้ช่วยให้รอดของเรา ดังนั้น พระเยซูจึงทรงรู้สึกถึงความเจ็บปวดครั้งแรกนับตั้งแต่ประสูติ และทรงหลั่งพระโลหิตแรกของพระองค์ ช่างเป็นการต้อนรับพระผู้ช่วยให้รอด ผู้ทรงช่วยประชากรของพระองค์ให้รอดพ้นจากความตายอันเจ็บปวดและนองเลือด!
แต่ถ้าการเข้าสุหนัตเตือนใจเราถึงความเจ็บปวด นั่นก็เตือนใจเราเช่นกันว่า พระเยซูทรงผูกพันพระองค์เองกับเราและประชากรทุกคนของพระเจ้าตลอดไป พระองค์ทรงอยู่ฝ่ายเราคือ ฝ่ายมนุษย์ และพระองค์ทรงแบกเครื่องหมายนั้นไว้ในพระกายของพระองค์ แม้บัดนี้ที่พระองค์ทรงคืนพระชนม์จากความตายแล้ว พระองค์ก็ยังคงทรงเป็นของเรา ทรงเป็นหนึ่งเดียวกับเรา และที่ที่พระองค์ทรงเสด็จไปเราก็ไป เพราะพระเยซูทรงทำให้เราเป็นของพระองค์ตลอดไป
เราอธิษฐาน: พระเยซูที่รัก ขอบพระคุณที่ทรงยอมรับความเจ็บปวดเพื่อข้าพระองค์ และให้พระองค์เองทรงอยู่ร่วมกับเราตลอดไป อาเมน
คำถามเพื่อการใคร่ครวญ:
• คุณรับบัพติศมาตอนเป็นทารกหรือไม่
• การรับบัพติศมาและการเข้าสุหนัตมีความคล้ายคลึงกันอย่างไร แตกต่างกันอย่างไร
• คุณคิดว่าเพราะเหตุใดพระเยซูจึงทรงเลือกที่จะเผชิญประสบการณ์เดียวกันกับที่เราต้องเผชิญ แม้กระทั่งประสบการณ์ที่เจ็บปวด
© : Lutheran Hour Ministries
