Category: ธรรมชีวิตประจำวัน

กิจการ 4:18-20 – เขาจึงเรียกเปโตรและยอห์นมาแล้วห้ามปรามเด็ดขาดไม่ให้พูด หรือสอนออกพระนามของพระเยซูอีกเลย ฝ่ายเปโตรกับยอห์นตอบเขาว่า “จำเพาะพระพักตร์พระเจ้าข้าพเจ้าควรจะเชื่อฟังท่าน หรือควรจะเชื่อฟังพระเจ้า ขอท่านทั้งหลายพิจารณาดู ซึ่งข้าพเจ้าจะไม่พูดตามที่เห็นและได้ยินนั้นก็ไม่ได้” นักแสดงตลกคือ คนที่พยายามทำให้คุณหัวเราะด้วยการพูดเรื่องตลกๆ ตลอดหลายปีที่ผ่านมา ข้าพเจ้าเจอคนมากมายที่คิดว่าตัวเองเป็นนักแสดงตลกเมื่อพูดถึงเรื่องความเชื่อของเขา ประโยคหนึ่งที่นักแสดงตลกตามจินตนาการเหล่านี้ชอบมักเป็นไปทำนองนี้ว่า “ข้าพเจ้าไม่ต้องไปคริสตจักรวันอาทิตย์หรอก ข้าพเจ้ารู้ว่าข้าพเจ้าเชื่ออะไร และแค่นั้นก็พอแล้ว เพราะสุดท้ายแล้วความเชื่อเป็นเรื่องส่วนตัวระหว่างข้าพเจ้ากับพระเจ้า ใช่ไหมล่ะ” ข้าพเจ้ารู้ว่าพวกเขาคิดว่าพวกเขากำลังตลก เพราะเกือบทุกครั้งที่พูดคำเหล่านั้นเขากระพริบตาและยิ้ม ตอนแรกเวลามีคนพูดแบบนี้กับข้าพเจ้า ข้าพเจ้าก็จะตอบกลับไปว่า “คุณเอาความคิดนั้นมาจากไหน มันช่างไร้สาระที่สุดที่ข้าพเจ้าเคยได้ยินมาเลย” คำตอบของข้าพเจ้าไม่ได้รับการตอบรับหรือชื่นชมเลย บ่อยครั้งที่ทำให้การสนทนาจบลง ดังนั้น ตอนนี้เมื่อผู้คนพูดว่าความเชื่อของพวกเขาเป็นเรื่องส่วนตัว…

Continue reading

ฟีลิปปี 2:5-11 – ท่านจงมีน้ำใจต่อกันเหมือนอย่างที่มีในพระเยซูคริสต์ ผู้ทรงสภาพของพระเจ้า แต่มิได้ทรงถือว่าการเท่าเทียมกับพระเจ้านั้นเป็นสิ่งที่จะต้องยึดถือ แต่ได้กลับทรงสละ และทรงรับสภาพทาส ทรงถือกำเนิดเป็นมนุษย์ และเมื่อทรงปรากฏพระองค์ในสภาพมนุษย์แล้ว พระองค์ก็ทรงถ่อมพระองค์ลงยอมเชื่อฟังจนถึงความมรณา กระทั่งความมรณาที่กางเขน เหตุฉะนั้น พระเจ้าจึงได้ทรงยกพระองค์ขึ้นอย่างสูง และได้ประทานพระนามเหนือนามทั้งปวงให้แก่พระองค์ เพื่อเพราะพระนามนั้นทุกเข่าในสวรรค์ ที่แผ่นดินโลก ใต้พื้นแผ่นดินโลกจะคุกลงกราบพระเยซู และเพื่อทุกลิ้นจะยอมรับว่าพระเยซูคริสต์ทรงเป็นองค์พระผู้เป็นเจ้า อันเป็นการถวายพระเกียรติแด่พระบิดาเจ้า หากคุณเคยได้ยินเรื่องราวการเปลี่ยนใจเลื่อมใสของนักบุญออกัสติน คุณคงจะคุ้นเคยกับข้อเท็จจริงที่ว่า ขณะที่ท่านนั่งอยู่ในสวนที่มีหนังสือวางอยู่ใกล้ๆ มีคนเล่าว่าท่านได้ยินเสียงคล้ายเสียงเด็ก อาจจะมาจากสวนใกล้ๆ ว่า “หยิบมาอ่าน” แม้จะไม่รู้ว่าใครเป็นคนพูด ท่านออกัสตินก็หยิบหนังสือเล่มหนึ่งขึ้นมา ซึ่งบังเอิญเป็นพระคัมภีร์ไบเบิล…

Continue reading

ลูกา 23:27-29, 31-34, 35ข-43 – มีคนเป็นอันมากตามพระองค์ไป ทั้งพวกผู้หญิงที่พิลาปและคร่ำครวญเพราะพระองค์ พระเยซูจึงหันพระพักตร์มาทางเขาตรัสว่า “ธิดาเยรูซาเล็มเอ๋ย อย่าร้องไห้สงสารเราเลย แต่จงร้องไห้สงสารตนเองและสงสารลูกทั้งหลายของตนเถิด ด้วยว่า ดูเถิด จะมีเวลาหนึ่งที่เขาทั้งหลายจะว่า ‘ผู้หญิงเหล่านั้นที่เป็นหมันและครรภ์ที่มิได้ปฏิสนธิ และหัวนมที่มิได้ให้ดูดเลย ก็เป็นสุข’ … เพราะว่าถ้าเขาทำอย่างนี้เมื่อไม้สด อะไรจะเกิดขึ้นเมื่อไม้แห้งแล้วเล่า” มีอีกสองคนที่เป็นผู้ร้ายซึ่งเขาได้พามาจะฆ่าเสียพร้อมกับพระองค์ เมื่อมาถึงตำบลหนึ่งที่เรียกว่ากระโหลกศีรษะ เขาจึงตรึงพระองค์ไว้ที่กางเขนที่นั่นพร้อมกับผู้ร้ายสองคนนั้น ข้างขวาคนหนึ่งข้างซ้ายคนหนึ่ง ฝ่ายพระเยซูจึงทรงอธิษฐานว่า “โอพระบิดาเจ้าข้า ขอโปรดอภัยโทษเขาเพราะว่าเขาไม่รู้ว่าเขาทำอะไร” เขาก็เอาฉลองพระองค์จับฉลากแบ่งปันกัน … พวกขุนนางก็เยาะเย้ยพระองค์ด้วยว่า…

Continue reading

โคโลสี 1:13-20 – พระองค์ (พระเจ้า) ได้ทรงช่วยเราให้พ้นจากอำนาจของความมืด และได้ทรงย้ายเรามาตั้งไว้ในแผ่นดินแห่งพระบุตรที่รักของพระองค์ ในพระบุตรนั้นเราจึงได้รับการไถ่ ซึ่งเป็นการทรงโปรดยกบาปทั้งหลายของเรา พระองค์ทรงเป็นพระฉายของพระเจ้า ผู้ซึ่งไม่ประจักษ์แก่ตา ทรงเป็นบุตรหัวปีเหนือสรรพสิ่งทั้งปวง เพราะว่าในพระองค์สรรพสิ่งได้ถูกสร้างขึ้น ทั้งในท้องฟ้าและที่แผ่นดินโลก สิ่งซึ่งประจักษ์แก่ตาและซึ่งไม่ประจักษ์แก่ตา ไม่ว่าจะเป็นเทวบัลลังก์ หรือเป็นเทพอาณาจักร หรือเป็นเทพผู้ครองหรือศักดิเทพ สรรพสิ่งทั้งสิ้นถูกสร้างขึ้น โดยพระองค์และเพื่อพระองค์ พระองค์ทรงดำรงอยู่ก่อนสรรพสิ่งทั้งปวง และสรรพสิ่งทั้งปวงเป็นระเบียบอยู่โดยพระองค์ พระองค์ทรงเป็นศีรษะของกาย คือคริสตจักร พระองค์ทรงเป็นปฐม เป็นผู้แรกที่ทรงเป็นขึ้นมาจากความตาย เพื่อพระองค์จะได้ทรงเป็นเอกในสรรพสิ่งทั้งปวง เพราะว่าพระเจ้าทรงพอพระทัย ที่จะให้ความบริบูรณ์ทั้งสิ้นธำรงในพระองค์ และโดยพระองค์…

Continue reading

มาลาคี 3:13-17ก – “พระเจ้าตรัสว่า ‘ถ้อยคำของเจ้านั้นใส่ร้ายเรา’ เจ้ายังกล่าวว่า ‘เราทั้งหลายได้กล่าวใส่ร้ายพระองค์สถานใด’ เจ้าได้กล่าวว่า ‘ที่จะปรนนิบัติพระเจ้าก็เปล่าประโยชน์ ที่เราจะรักษาพระดำรัสสั่งของพระองค์ หรือดำเนินอย่างคนไว้ทุกข์ต่อพระพักตร์พระเจ้าจอมโยธานั้นจะได้ผลดีอันใด บัดนี้เราถือว่าคนอวดดีเป็นคนได้รับพร เออ คนที่ประกอบการอธรรม ใช่ว่าจะมั่งคั่งเท่านั้น แต่เมื่อเขาได้ทดลองพระเจ้าแล้วก็ปลอดภัยไป’” แล้วคนเหล่านั้นที่เกรงกลัวพระเจ้าจึงพูดกันและกัน พระเจ้าทรงฟังและทรงได้ยิน และมีหนังสือม้วนหนึ่งสำหรับบันทึกความจำหน้าพระพักตร์ ได้บันทึกชื่อผู้ที่เกรงกลัวพระเจ้าและที่ตรึกตรองในพระนามของพระองค์ไว้ พระเจ้าจอมโยธาตรัสว่า “เขาทั้งหลายจะเป็นคนของเรา เป็นกรรมสิทธิ์พิเศษของเรา” คุณได้ยินความเจ็บปวดในพระสุรเสียงของพระเจ้าไหม พระองค์ตรัสว่า “ถ้อยคำของเจ้านั้นใส่ร้ายเรา” จริงๆ แล้ว คนส่วนใหญ่ที่ข้าพเจ้ารู้จักไม่เคยคิดเลยว่าพระเจ้าจะทรงสังเกตเห็นสิ่งที่พวกเขาพูดถึงพระองค์ ไม่ต้องพูดถึงความห่วงใยเลย…

Continue reading