“บำเหน็จชีวิต”
หากจะถามว่า “ใครอยากรวยยกมือขึ้น” ผมว่าทุกคนคงจะยกมือพร้อมๆ กันแน่ นี่ก็แสดงว่าทุกคนอยากจะร่ำรวยมั่งคั่งด้วยกันทั้งนั้น เพราะเราคิดว่าถ้ารวยมีเงินทองก็จะสามารถซื้อทุกสิ่งทุกอย่างได้ แล้วชีวิตก็จะมีแต่ความสุขความสบาย ถ้าเราจะมาดูตามทัศนะในพระวจนะธรรมคัมภีร์แล้ว ก็จะมีทัศนะที่แตกต่างไปจากที่เราคิด แต่พระวจนะธรรมก็ไม่ได้ต่อต้านคนที่ร่ำรวย แต่สอนให้เรารู้จักแก่นสารและความสำคัญก่อนหลังในความร่ำรวยมั่งคั่งของเรา กล่าวคือแทนที่จะทุ่มเทชีวิตเพื่อการส่ำสมความร่ำรวยมั่งคั่งนั้น ก็ให้เราหันมาให้ความสำคัญต่อการส่ำสมความน่าเชื่อถือและเกียรติยศชื่อเสียงดีก่อน เพราะชื่อเสียงดีประวัติที่น่าชื่นชมจะดำรงคงอยู่ตลอดไป แต่เงินทองมีวันที่จะเสื่อมสูญไปไม่มีความจีรังยั่งยืน ตัวอย่างที่เห็นกันอยู่ทุกวันนี้ คนส่วนใหญ่ต่างทุ่มเทกายใจสร้างความมั่งคั่งร่ำรวยมากกว่าที่จะคิดถึงคำนึงถึงชื่อเสียงและความน่านับถือในชีวิต บางคนถึงกับยอมขายตัวขายชีวิตและเกียรติยศชื่อเสียง และความเป็นคนเพียงเพื่อแลกกับความร่ำรวยที่ไม่จีรังก็มีให้เห็นมากมาย ในพระวจนะธรรมสุภาษิตกล่าวในเรื่องนี้ว่า “ชื่อเสียงดีเป็นสิ่งที่ควรเลือกยิ่งกว่าความมั่งคั่ง” (สุภาษิต 22:1) คำว่า “ชื่อเสียงดี” จึงหมายถึงการยอมรับต่อคนที่ทำดีมีคุณธรรมจนเป็นที่ประจักษ์และยอมรับจากผู้คนทั่วไป และยังเป็นที่โปรดปรานของพระเจ้าอีกด้วย เพราะคนดีมีคุณธรรมนั้นเขาจะมีชีวิตที่เชื่อฟังทำตามพระเจ้าอย่างสุดจิตสุดใจ…
