ปราชญ์ผู้มีชื่อเสียงท่านหนึ่งกล่าวไว้อย่างน่าฟังว่า “การที่จะมีชีวิตก็ยากยิ่ง แต่ก็ยังอยากอยู่ ส่วนการตายนั้นง่ายและไม่ต้องดิ้นรนสู้ชีวิตอันลำเค็ญแสนเข็ญ แต่ก็ไม่มีใครอยากตาย”
เป็นเรื่องที่น่าติดตามนะครับ หลายคนก็เคยตั้งคำถามเกี่ยวกับเรื่องนี้ว่า ทำไมมนุษย์จึงพากันดิ้นรนเพื่อจะมีชีวิตอยู่ต่อไป แม้การดำรงชีพหรือการทำหากินมันยากแสนเข็ญ มีแต่ความลำบากชีวิตเองก็เต็มไปด้วยขวากหนาม และความโหดร้ายจากธรรมชาติ หลายคนก็มีคำตอบที่ต่างกันทั้งแง่ลบและแง่บวก ผู้ที่เป็นปราชญ์ก็ให้ข้อคิดว่า เพราะมนุษย์เป็นส่วนหนึ่งของโลกใบนี้เอง ด้วยเหตุนี้มนุษย์จึงมีความผูกพันกับโลกนี้ แม้จะมีอุปสรรคสารพัดมากมายเพียงใดก็จำเป็นที่จะต้องดิ้นรนต่อสู้เพื่อจะดำรงชีวิตอยู่ในโลกนี้ต่อไป เพราะเหตุผลของความผูกพันโดยแท้
ดังนั้น การตายเป็นเหมือนกับความสิ้นสุดของความผูกพัน ซึ่งเป็นการแสดงออกและเป็นสัญญาณของความพ่ายแพ้ ทุกคนถือว่าชีวิตคือการต่อสู้เพื่อความอยู่รอด ดังนั้น ถ้าใครที่พ่ายแพ้ถือว่าเป็นตัวอย่างของความอัปยศที่ไม่สมควรจะมีในผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นมนุษย์ ศักดิ์ศรีของความเป็นมนุษย์จึงอยู่ที่ตรงนี้เอง
ธรรมชาติดังกล่าวนี้เอง เป็นสาเหตุที่ทำให้มนุษย์สะดุด หยุดแสวงหาความจริงของวิถีชีวิตของตนเอง เพราะคิดว่าชีวิตต้องดำรงอยู่คู่กับโลกนี้เท่านั้น ชีวิตเบื้องหน้าต่อไปจะมีหรือไม่ยังไงเขาไม่สนใจ ทั้งๆ ที่ความจริงนั้นโลกนี้เป็นเพียงทางผ่านของมนุษย์เท่านั้น จุดหมายปลายทางที่แท้จริงไม่ใช่อยู่ที่โลกนี้เลยแต่อยู่ที่โลกหน้าต่างหาก มนุษย์มีกำหนดที่อยู่ในโลกนี้เพียงแค่สิบๆ ปีเท่านั้นโดยประมาณ แล้วต่อจากนั้นก็จะต้องละทิ้งโลกนี้ไปโดยที่ไม่สามารถจะนำเอาอะไรติดตัวไปได้เลย แต่สำหรับโลกหน้าเป็นภพนิรันดร์กาลที่พำนักอันถาวร เป็นภพที่ดีพร้อมสมบูรณ์แบบทุกประการ ไม่มีเกิดแก่เจ็บตาย ไม่มีการดิ้นรนต่อสู้ ส่วนโลกนี้มีความเป็นอยู่เลวร้ายทรมานแสนเข็ญ และก็ไม่มีทางที่จะตัดช่องน้อยแต่พอตัวหนีไปได้ พูดอย่างนี้แล้วใครๆ ก็คงจะเลือกเอาภพหน้าและอยากหนีห่างจากโลกนี้ ที่สำคัญคุณสามารถเลือกได้ว่าจะไปโลกหน้าภพใด “โลกนี้หรือโลกหน้า” ขณะที่คุณมีชีวิตในโลกนี้และวันนี้ คุณมีสิทธิ์ที่จะเลือกได้
ในโลกหน้านั้นมีทางเดียวเท่านั้นที่จะไปได้คือในทางของพระเยซูคริสต์ ดังในพระคริสต์ธรรมคัมภีร์กล่าวว่า พระเยซูตรัสกับเขาว่า “เราเป็นทางนั้น เป็นความจริงและเป็นชีวิต ไม่มีผู้ใดมาถึงพระบิดาได้นอกจากจะมาทางเรา” (ยอห์น 14:6)
โดย: อาจารย์อำนวย เรืองชาญ
นักจัดรายการวิทยุ “เพื่อคุณกำลังใจ”
องค์การก้าวไปสู่ความสว่าง
