“จะสู้..เมื่อจะต้องสู้” (กรุณาคลิ๊กอ่านที่หัวเรื่อง)

ไม่ว่าใครที่มีชีวิตอยู่บนผืนโลกใบนี้ เขาคนนั้นก็เปรียบเหมือนนักสู้ ที่อยู่บนเวทีผืนใหญ่ ที่ต้องสู้โดยมีชีวิตเป็นเดิมพัน เพื่อความอยู่รอด เมื่อขึ้นเวทีแห่งการต่อสู้แล้ว การต่อสู้ในทุกรูปแบบก็จะเริ่มต้น พร้อมหรือไม่อย่างไร ก็ต้องสู้เพราะไม่มีทางเลือก ด้วยเหตุนี้เอง เราผู้เป็นนักสู้จึงต้องเรียนรู้ เกี่ยวกับการต่อสู้ว่าแต่ละรูปแบบนั้นจะวางแผนอย่างไร จะต้องสู้อย่างไรเมื่อไร ทั้งการรุกการรับ  สิ่งเหล่านี้ล้วนแต่มีผลที่จะนำเราไปสู่ชัยชนะได้ทั้งนั้น  นักสู้นั้นต้องมีร่างกายเป็นตัวตั้งโดยมีสติปัญญาเป็นอุปกรณ์สำคัญที่จะใช้วางแผนอย่างรอบคอบว่า จะสู้ยังไง แบบไหน จะสู้เมื่อต้องสู้ จะถอยตั้งหลักเมื่อต้องถอย  ต้องมีจังหวะ ไม่ใช่ว่าเราจะใช้กำลังที่คิดว่าเหนือกว่า เข้าห้ำหั่นชนิดม้วนเดียวจบ แต่สำหรับนักสู้มืออาชีพนั้น เขาจะใช้สติปัญญาเป็นตัวกำหนดในการต่อสู้ หากขืนคิดว่าข้านี้แน่ ไม่ประเมินกำลังของตัวเองก่อนให้รอบคอบ  เมื่อนั้นความพ่ายแพ้ก็อาจจะตามมาได้ คนบางคน อยู่ในสังคมของคนหมู่มากไม่ได้…

Continue reading

“ฉลาดแต่แกล้งโง่” (กรุณาคลิ๊กอ่านที่หัวเรื่อง)

แม้ว่าเราจะมีความเป็นคนฉลาดก็ตาม แต่ในบางครั้ง  ก็จำต้องทำเป็นแกล้ง “ โง่ ” เพื่อให้การอยู่ร่วมกันกับคนอื่น เป็นไปอย่างกลมกลืนปราศจากปัญหา คนที่ทำได้ดังกล่าวนี้ จะอยู่ร่วมกับคนอื่นๆได้ดีกว่าบางคนที่ “ อวดฉลาด ” อยู่ตลอดเวลา ใครจะพูดเรื่องอะไร หรือมีความคิดเห็นอย่างไร เขามักจะอวดฉลาด รู้ดีกว่าและถูกต้องกว่าคนอื่นอยู่เสมอ จึงกลายเป็นปัญหา  ที่ทำให้เกิดความหมั่นไส้ ไม่ชอบขี้หน้ากันได้ง่าย ที่เราได้พบเห็นอยู่เสมอ นอกจากรู้จักทำตัวเป็นคน “ แกล้งโง่ ” เพื่อให้เกิดความสัมพันธ์ที่ดีต่อกันได้แล้ว การรู้จักแกล้งโง่ ยังทำให้เราได้เรียนรู้ความคิดและสิ่งดีๆจากคนอื่น เพื่อจะได้นำสิ่งดีๆ…

Continue reading

“โลกแห่งความเป็นจริง” (กรุณาคลิ๊กอ่านที่หัวเรื่อง)

ถ้าหากว่าเราจะยอมรับความจริงแล้ว โลกที่เราพูดเสมอว่า มีความสวยงามน่าอยู่ เป็นโลกแห่งความหวังของเราทุกคน ที่จะมีชีวิตอยู่อย่างมีความสุขนั้น เป็นความจริง เพราะโลกแรกเริ่มนั้น เป็นเสมือนบ้านที่พระเจ้าสร้างมาให้เป็นบ้านที่อยู่อาศัยของมวลมนุษย์ทุกคน มีความพร้อมทุกอย่างที่จะอำนวยความสุขสบายให้แก่เราอย่างเหลือเฟือ พระเจ้าผู้ได้ชื่อว่าทรงเป็น “ความรัก” ดังนั้นทุกสิ่งที่มาจากพระองค์ ก็ต้องเป็นสิ่งดีๆที่เกิดจากความรักของพระองค์ทั้งนั้น แต่ที่โลกแห่งความเป็นจริงได้ แปรเปลี่ยนไปกลายเป็นโลกที่ไม่มีความแน่นนอน แล้วก็เต็มไปด้วยความทุกข์ยากลำบากสารพัด จนทำให้เกิดวาทะของคำว่า “เบื่อโลก” ระนาดดังไปทั่วสังคมของมนุษย์ อันเป็นผลที่เกิดจากการกระทำของมนุษย์เอง โดยมนุษย์ได้ฝืนคำสั่งของพระเจ้า ด้วยการเปลี่ยนแปลงโลกแห่งความอุดมสมบูรณ์ที่ปราศจากพิษภัยที่เคยมีแต่ความสงบราบรื่นร่มเย็น ให้กลายเป็นโลกที่หาความสงบสุขปลอดภัยไม่ได้อีกต่อไป นี่จึงเป็นที่มาของโลกแห่งความจริงของวันนี้ ที่มนุษย์เป็นผู้สร้างใหม่ตามความต้องการของตนเอง โดย : อาจารย์อำนวย  เรืองชาญ นักจัดรายการวิทยุ…

Continue reading

“คนหลงทาง” (กรุณาคลิ๊กอ่านที่หัวเรื่อง)

มีการเปรียบชีวิตคนไว้ว่า.. “ คนเราทุกคนเปรียบเหมือนนักเดินเรือ ” แล่นรอบมหาสมุทรที่ไม่สามารถจะหยุดเรือขึ้นฝั่งได้ บ่อยครั้งที่ต้องปล่อยตัวให้ล่องลอยไปตามสายน้ำ.. บางครั้งรู้สึกท้อแท้สิ้นหวัง เพราะมีกำลังไม่พอ น้อยครั้งที่มองเห็นฝั่ง แต่ลืมว่าจะบังคับเรือให้เข้าฝั่งได้อย่างไร คนที่น่าสงสาร ก็น่าจะเป็นประเภทที่หลงทาง วนเรืออยู่อย่างนั้นตลอดชีวิต สุดท้ายก็จมหายไปกับกระแสน้ำ เวลาที่เราหลงทาง เราจะทำอย่างไร? จะหาทางออกหรือจะปล่อยชีวิตไปตามยะถากรรม เพราะเวลาที่หลงทางนั้น เขาจะเกิดว้าวุ่นใจ ที่ต้องดิ้นรนหาทางออกให้กับตัวเองไม่ได้ ครั้นพยายามดิ้นหนักเข้าก็หมดกำลัง แล้วก็เกิดท้อแท้ใจ สุดท้ายก็หมดหวัง ดังนั้นเมื่อเราหลงทาง เราจะต้องตั้งคำถามสุดท้ายว่าจะหาทางออกต่อไปอย่างไร หรือว่าจะปล่อยชีวิตให้เป็นไปตามยะถากรรม สังคมคนเรามีคนอยู่ 2 ประเภทคือ คนที่ยังมีความหวัง…

Continue reading

“ชีวิตกับวันเวลา” (กรุณาคลิ๊กอ่านที่หัวเรื่อง)

เรามักจะพูดอยู่บ่อยๆว่า “วันเวลามันผ่านไปเร็วเหลือเกิน ทำอะไรยังไม่ทันจะเสร็จก็หมดวันแล้ว” นี่คือความรู้สึกของแต่ละคนที่ไม่เหมือนกัน เพราะบางคนก็บอกว่า วันเวลาเดินไปตามปกติไม่เคยมีวันหยุด และก็ไม่มีใครหยุดวันเวลาได้ แม้นาฬิกาจะหยุดเดินแต่ก็ไม่มีผลต่อเวลาที่ไม่เคยหยุด วันเวลาที่ผ่านไปในแต่ละวันนั้น ก็มีผลต่อชีวิตเราทุกคน หมดไปวันเดือนหรือปี อายุที่วัดกันด้วยวันเวลา ก็ส่งผลทำให้เราแก่ตามไปด้วยโดยไม่มีหยุดยั้ง วันนี้เราจึงต่างก็ต้องนับวันเวลาไปจนกระทั่งวันสุดท้ายของชีวิต ด้วยเหตุนี้ เราจึงต้องบริหารวันเวลาที่มีอยู่ในแต่ละวัน ให้เกิดประโยชน์สูงสุดเท่าทีเราจะทำได้ บริหารวันเวลาในชีวิตส่วนตัว ชีวิตการทำงาน และชีวิตที่มีความรับผิดชอบต่อผู้คนและต่อสังคม การปล่อยเวลาให้ผ่านไปหรือหมดไปอย่างเปล่าประโยชน์ โดยไม่ทำอะไรให้เป็นประโยชน์ ด้วยการผัดวันประกันพรุ่งอย่างคนบางคนนั้น.. แล้วเมื่อถึงวันนั้นที่วันและเวลาหมดลง เราก็ไม่มีทางใดที่จะทำให้วันเวลามันย้อนกลับมาเป็นของเราได้อีก ฉะนั้นเราจึงไม่ควรจะให้เกิดขึ้นในชีวิตของเรา เพราะทุกช่วงของวัยและชีวิต ต่างก็ต้องผูกติดกับวันเวลาที่เราจะนำมาใช้ให้ก่อเกิดสิ่งที่เป็นประโยชน์ต่อชีวิตทุกชีวิต อย่างหลีกเลี่ยงเป็นอื่นไม่ได้ ซึ่งก็น่าเสียดายสำหรับคนบางคนที่ไม่ได้เห็น…

Continue reading